Titicaca

Gistermorgen om 7 uur vertrokken per busje naar de haven van Puno om per boot vier eilanden op het het Titicacameer te bezoeken. Het meer is het hoogst bevaarbare meer ter wereld en ligt op 3809 meter hoogte boven zeeniveau en heef een oppervlakte van 8300 km2 en is meer dan 15 keer zo groot als het meer van Genève. 60% ervan hoort bij Peru en 40% bij Bolivia. Het meer wordt van alle kanten omgeven door de Andes. Na een uurtje varen kwamen we bij het eerste eiland aan: een drijvend eiland van riet. We werden verwelkomd door de plaatselijke bevolking en kregen uitleg over de constructie van de drijvende eilanden. Ook werden we in de rieten huizen van de bewoners uitgenodigd om te zien hoe deze er van binnen uitzagen en er werden volop handwerkjes te koop aangeboden. Het is heel raar om op deze eilanden te lopen. De constructie ervan bestaat uit grote vierkanten pollen riet van ongeveer 1 x 1 meter waarin palen worden geslagen die met touwen aan elkaar worden verbonden. Vervolgens worden daar kruisgewijs dikke lagen riet opgelegd. Het geheel wordt weer met grote palen en touw in de bodem van het meer verankerd. De plekken waar gekookt wordt, worden eerst met aarde bedekt i.v.m. brandgevaar. Alle bewoners dragen traditionele kleding. Ik vond het allemaal erg commercieel maar toch ook wel interessant om te zien. Ik vraag me af of de mensen er inderdaad nog wonen of dat het meer een toeristische attractie is. In totaal hebben we twee van deze eilanden bezocht. De lucht werd heel donker en de eerste druppels vielen en het werd heel koud.

Toen zijn we drie uur verder gevaren naar het eiland Amantani. Hier zouden we de nacht doorbrengen bij de plaatselijke familie. Toilet buiten zoals bij ons ik denk 80 jaar geleden en verder hebben we er geen water gezien. Gelukkig had ik make-up doekjes en wasgel bij me. Bij de familie waar ik verbleef waren ook Takashi Kaneko uit Japan en Rafael Dominguez uit Mexico die nu in San Fransisco woont. ’s Middags hebben we eerst geluncht bij de familie en zijn toen de berg Patchatata (Vader Aarde) opgeklommen op 4132 meter hoogte. Van hieruit hadden we een schitterend uitzicht over het eiland en het meer tot aan Bolivia toe. Op het eiland wonen ongeveer 6000 mensen en leven van landbouw en wat veeteelt. Ook ruilhandel zoals in de tijden van de Inca’s. Ze spreken op het eiland Quechua en we kregen van de gids een stencil waarop de belangrijkste woorden in Quechua en in Aymara (Uros eilanden en Taquile) stonden.
Na het avondeten bij de familie werd ik in de traditionele vrouwenkleding gestoken en de 2 mannen in de traditionele mannenkleding om naar het dansfeest te gaan. We vonden het alle drie wel fijn om deze kleding te dragen omdat deze bestaat uit vele lagen (voor mij in ieder geval een lange bloes, 3 rokken, ceintuurs en nog een soort deken om je hoofd of schouders mee te bedekken) omdat het verschrikkelijk koud was. In de gemeenschappelijke ruimte op het eiland was een orkest dat traditionele muziek speelde met o.a. panfluit en Quechua zang. We werden telkens uitgenodigd door de plaatselijke bevolking om mee te dansen. Het was een fleurig gezelschap.

Na het ontbijt van vanochtend met weer coca hee weer de boot ingestapt om naar het volgende eiland, Taquile met 2600 inwoners, te gaan, ongeveer 1 uur van Amantani. Eerst een klim naar boven om het dorp te bereiken. Hier hebben we heerlijk geluncht en genoten van het mooie uitzicht. Toen aan de andere kant van het eiland weer naar beneden: 525 rotstreden. Toen 3 uur varen naar Puno.

We hebben heel mooi weer gehad behalve de eerste dag een uurtje regen toen we net in de boot zaten op weg naar Amantani. Het is zo leuk om telkens weer nieuwe mensen in het gezelschap te ontmoeten en verhalen uit te wisselen. Zoals Stina Lunding uit Denemarken die gisteren 50 was geworden en ter ere van haar verjaardag een reis met haar dochter had geboekt naar Peru. Ze wilde af en toe iets tegen het Peruaanse gezin zeggen en vroeg dan aan mij om het van het engels in het spaans te willen vertellen. Volgend jaar wilde ze terug naar Peru en dan ook de taal gaan leren. Ik heb haar natuurlijk het visitekaartje van Ceica in Arequipa gegeven. Ook even nog email adressen uitgewisseld.
Of de jongens uit Brazilïe die over school vertellen en over hun reisje per trein en bus terug naar huis. En de Japanse man die in Amsterdam was geweest en verder volgens mij heel Europa al had bezocht en vertelde dat zijn ouders na hun pensionering naar Australië waren verhuisd. En Rafael Dominguez uit Mexico die me veel tips heeft gegeven voor Cusco en vertelde dat hij in Den Haag en Amsterdam was geweest en me inmiddels een mailtje heeft gestuurd on te bedanken voor de foto's die ik hem had gestuurd. En Michael uit de States die over zijn klimtocht op de Kilimanjaro vertelde.
Terug in Puno een beetje gewandeld en toen op Plaza de Armas op bankje in de zon gezeten. Een oude man zit naast me en begint een gesprekje over Puno en over zijn vrouw die 10 jaar geleden was gestorven en over zijn kinderen, 3 dochters en 2 zonen en kleinkinderen die allemaal in Puno wonen.

Ik heb weer erg genoten van de natuur, de cultuur, de mensen en het land. Perú is een prachtig land.

Morgenvroeg om 7.00 uur vertrek ik naar Cusco.