op weg naar Puno

Oudejaarsdag is een gezellig familiefeest geweest met lekker eten, een wijntje en vuurwerk. Nieuwjaarsdag lekker uitgeslapen en met de familie naar de kerk geweest waar we weer een hoop bekenden (ook voor mij) hebben gezien en nieuwjaar gewenst. ’s Middags ben ik nog voor de laatste keer naar het oude centrum gewandeld en afscheid genomen van de straatverkoper waar ik iedere dag een paar keer langs wandelde en waarmee ik zo af en toe een praatje maakte. Bij de ingang van het wooncomplex was het dochtertje van de portier en ik heb haar mijn gelezen boek van Charlie gegeven. Toen ik weer thuiskwam was de tafel gedekt en ook oma was weer van de partij. Zij en ik hebben lekker gekletst over van alles en nog wat en opeens zei ze dat ze zich heel geïnspireerd voelde door mij en een van haar voornemens voor het nieuwe jaar was om een reis te gaan maken naar Marokko.

Na het eten zijn we met z’n allen, bij wijze van afsluiting, nog een ritje met de auto door Arequipa en daarbuiten gaan maken. . Ook in de industriewijken, soms heel modern maar vaak heel ouderwets met helemaal geen oog voor het milieu.
Er is een hoop armoede in sommige wijken en daar is het ook heel gevaarlijk; niet te geloven dat er mensen zó wonen, zonder enig vooruitzicht voor hen maar ook voor hun kinderen, waarvan de kleintjes op de rug worden gedragen in de meest kleurrijke doeken en de moeders (klein van lengte) gekleed in veel lagen kleurige rokken tot net over de knie, maillot en met hoedjes. Ik vind het een prachtig gezicht. Overigens zie je in heel Arequipa, in de binnenstad nogal wat mensen bedelen. Ze zitten dan op de grond met vaak kleine kindjes erbij. Vaak bieden ze ook producten aan, handwerkjes of eten.

Op de terugweg hebben we nog “familie” van Agusto bezocht. Het zijn mensen die de moeder van Agusto hebben geholpen toen zij weduwe werd (4 kinderen waarvan de jongste 3 en moeder was lerares). Niet te geloven wat een hartelijkheid en warmte er van deze mensen, en de peruanen over het algemeen, uitgaat. Meteen aan tafel Panetone en warme chocomel, iedereen van de familie komt je begroeten en kussen. Er hingen zo’n mooie schilderijen aan de muur, allemaal aquarel, fantastisch. De zoon, een supermooie jongen die sportleraar is en iedere dag traint, was de kunstenaar. Overigens kwamen we binnen in huis en de halve kamer werd in beslag genomen door een enorme stellage: de kerstgroep. We kregen allemaal een blanco papiertje en pen in de hand gestopt met het vriendelijke verzoek om hierop een wens voor de familie te schrijven voor het nieuwe jaar en in de kerststal te deponeren.

Wat ik ook nog wilde vertellen is het volgende: eergisteren wilde ik een klein model sporttas kopen om mijn spullen met de koerier te laten vervoeren. Ik wist dat ze er eentje in de aanbieding hadden bij een groot warenhuis à la V&D, Sagafallabella. Helaas was hij om 10 uur nog gesloten. Er stonden wat mensen bij een zijdeurtje te praten en ik vroeg wanneer het warenhuis open zou gaan, pas om 11 uur dus. “Heb je dringend iets nodig? Kom maar dan zullen we even gaan kijken” en prompt word ik naar binnen geleid in het halfduistere warenhuis, trap op naar 2 etage en een dame naar de kassa geroepen om me te helpen en me weer te begeleiden naar buiten. Dat noem ik nog eens service! Ik heb ze natuurlijk heel hartelijk bedankt.

Na afscheid van mijn gastgezin werd ikvanochtend om kwart voor 8 door een taxi opgehaald om naar het busstation te gaan. Hele verhalen met de chauffeur over Holland met de polders, zijn familie enz. De kantoren van Cruz del Sur (bus) lijken wel op de desk van het vliegveld. Inchecken, bagage afgeven, wachten in de lounge en tickets voor het instappen weer laten controleren. In de bus (airco, 2 verdiepingen), kussen, deken, instructie waar nooduitgang, toilet is en tenslotte werd een foto van iedere passagier gemaakt. Onderweg een lunch met koffie in de bus. Bij aankomst ticket laten zien voor je de bagage kreeg. Halverwege de rit begon het te regenen en op een hoogte van ongeveer 4335 meter hebben we sneeuw gehad. Over het algemeen is het landschap heel dor met hier en daar wat gras waar weer veel lama’s lopen en af en toe vicuñas. Meer richting Juliaca en Puno werd het groener en vlakker. In Juliaca zijn de wegen merendeels zo slecht dat de bus moeite had om door de grote plassen water heen te komen, het heeft de afgelopen week heel veel geregend. Er waren hier geen taxi’s zoals in Arequipa maar honderden driewielige taxi’s zoals je die volgens mij in Azië ziet.

Om half drie kwamen we in Puno aan met een heerlijk zonnetje. Er kwam meteen een man op me afgelopen met de vraag of ik naar het centrum moest en of ik al een excursie had geboekt. De rit kostte S/. 4. Ik vroeg hem of hij een taxichauffeur was en hij beaamde dit. Hij wilde me eerst wel even wat informatie geven. Intussen waren alle taxi’s vertrokken en bleek hij helemaal geen taxi te hebben. Er kwam een busje waaruit een groep passagiers stapte en ik vroeg de chauffeur of hij mij naar het hotel kon brengen. Eigenlijk mocht hij dat niet maar nadat ik hem het verhaal had verteld zou hij me wel even bij het hotel afzetten. Heeft me tot naar binnen toe begeleid en een klacht bij het hotel ingediend waarom ze me niet op waren komen halen?!.

Na inchecken, spullen naar kamer gebracht en toen naar het centrum om ticket voor Titicaca te regelen. Het worden 2 dagen met een overnachting. Helaas niet Isla de Sol omdat dat nog een hele rit zou worden en bovendien ligt dit gedeelte van het meer in Bolivia. Volgende keer ga ik daar vast naar toe. Heb meteen ook mijn doortocht naar Cusco met een bus geregeld. Dat wordt een reis van een hele dag met onderweg nog wat excursies.

Puno is een heel andere stad dan Arequipa, ook heel druk maar veeeeel kleiner. Heb de rest van de middag en de vroege avond lekker in het centrum gewandeld, boodschapje gedaan en op de Plaza de Armas, ja die heb je hier in elke plaats in heel Perú, lekker in het zonnetje gezeten. Bij het afsluiten van dit verhaal tikt de regen tegen het raam van mijn hotelkamer, het giet...
Wordt vervolgd…….