Islas, Reserva en onderweg

Gistermorgen om 8.00 uur in speedboot gestapt voor een2 uur durend bezoek aan Islas Ballestas, een groep eilanden in de Stille Oceaan op de hoogte van Pisco en Paracas. Volgens mijn gids zijn de eilanden te vergelijken met de Galapagoseilanden voor de kust van Ecuador. Over de gehele eilanden ligt een dikke witte laag vogelpoep, guano. Deze mest wordt iedere 5 jaar verwijderd en verkocht aan het buitenland. Er komt dan een grote groep arbeiders, als ik het me nog goed kan herinneren, 1000 man, die 3 maanden bezig zijn om de mest te verwijderen. De dieren die er onder andere leven zijn: pelikanen, sternen, rots pelikanen, aalscholvers, pinguïns, zeeleeuwen, krabben en natuurlijk heel veel vissen in de Humboldtstroom. Deze stroom voert vanuit de diepten van de Stille Oceaan koud water aan zodat al het vocht boven zee condenseert en er geen regen valt in de kuststrook. Samen met dit koude water komen grote hoeveelheden voedingsstoffen naar de oppervlakte die weer zorgen voor veel plankton en dus veel vissen en dus ook veel vogels. Het is zo mooi om te zien hoe sommige vogels boven het water vliegen, hun kopjes op en neer bewegend om te kijken of er iets te vissen valt en dan opeens hun vleugels inklappen en als een pijl het water in duiken. Heel veel zeeleeuwen hadden jongen en er was een gedeelte strand waar de kraamkamers waren. Een hoop gebrul en gehuil. Eén mannetje had een harem van tussen de 12 en 20 vrouwtjes. Ook hebben we veel kleine pinguïns gezien en babypinguïns met nog een donsvacht. Er schijnen ook orka’s te zijn maar die hebben we helaas niet gezien. Was ook wel erg druk met een hoop speedboten met toeristen.

Terug naar het vasteland, op naar het volgende uitstapje: Reserva Nacional Paracas, gesticht in 1975 voor bescherming van de zeedieren, waaronder honderden zeeleeuwen en de grote diversiteit aan vogels. De wegen in het park, in de woestijn, zijn gemaakt van zout en leek erg veel op bitumen. Het was jammer dat de groep zo groot was, lang wachten, uitleg niet altijd goed te volgen maar in het bezoekerscentrum kon je veel informatie krijgen. We zagen ook een heleboel roze pelikanen maar wat ver weg om duidelijke foto’s te maken. Supermooie uitzichtpunten over de oceaan en de baaien, veel roofvogels, zeevogels en vooral ook veel woestijn. De stop was aan het strand en we konden er anderhalf uur in de zon genieten en lunchen. Ik heb voor de eerste keer cebiche mixta gegeten. Zoooo lekker, het is rauwe vis met limoen en aardappel. Heerlijk, ik ben blij dat ik het toch heb geprobeerd al stond dat rauwe me in eerste instantie niet aan.

Om half 5 terug bij het hotel en heb meteen een taxi genomen naar een dorp 30 km verderop om een kaartje te kopen voor de nachtbus naar Ayacucho. De bus vertrok pas om 22.30 dus ik had volop tijd om de omgeving wat te verkennen. Er was nog een man uit Ayacucho, Aleides, die op de bus van 21.30 wachtte en hij zou me wel wat van het dorp laten zien. We hebben op de Plaza gezeten en hij vertelde me dat zijn vrouw 3 maanden geleden was overleden aan borstkanker, dat was de reden dat hij in het zwart was gekleed (in totaal 1 jaar rouw). Hij was mijnbouwingenieur en werkte op freelance basis. Hij heeft me veel dingen verteld over het land, de mijnbouw, de politiek, over zijn vrouw die als eerste vrouw op de universiteit in Ayacucho werkte, dat hij geen kinderen had, dat er aan de universiteit een Nederlandse man, Pierre, Engelse les gaf en over zijn moeder die slecht ter been was en 81 jaar. Soms ging het wel erg vlug en moest ik hem weer vragen om wat langzamer te spreken anders was het voor mij moeilijk te volgen. Hij bood aan om me Ayacucho te laten zien.

Vanochtend om 05.30 aangekomen in Ayacucho en een taxi genomen naar een hostal dat in mijn gids stond vermeld. Heb de sleutel gekregen maar de kamer stond me helemaal niet aan en ik geloof toch niet dat ik zo kieskeurig ben maar de prullenbak was nog vol, er lagen nog resten van zeep, het beddengoed was gebruikt dus ik ben met mijn grote backpack en rugzak weer 3 etages naar beneden gegaan, heb de sleutel ingeleverd, een taxi aangehouden en een ander hostel gevonden. Ziet er beter uit. Het is nu half acht en ga een uurtje relaxen voordat ik de stad in ga voor een ontbijtje. Een van de redenen dat ik naar Ayacucho ben gegaan is het feit dat ze hier de kerststalletjes maken en verkopen (voor Judith) en ook dat er een treinverbinding is tussen Huancayo en Lima en dat deze rit een van de mooiste treinreizen ter wereld is en dat het hoogste punt ligt op 4782 meter en Lima op zeeniveau. Het is wel niet zeker dat de trein nu ook rijdt dus dat ga ik vandaag ook uitzoeken.