Van Ayacucho naar Lima en naar huis

Eigenlijk was mijn plan om met de trein de laatste tocht te doen maar helaas er liepen geen treinen. Er gaan normaal ongeveer 2 treinen per maand maar door het natte seizoen dus helemaal geen. Dan maar met de dagbus. Dat was nog niet zo makkelijk want van alle busmaatschappijen was er maar eentje die overdag reed. Die heb ik dus geboekt. Vertrek ’s morgens 8 uur en aankomst in Lima zou rond 18.00 uur zijn. Ik zit heerlijk boven in de bus vooraan met panoramisch uitzicht. Het hoogste punt was 4740 meter en daar lag volop sneeuw. Heel veel haarspeldbochten en een heel gevarieerd landschap met kleine bergdorpjes, veel schapen en koeien op de weg wat overigens heel gevaarlijk was. De buschauffeur maakte veelvuldig gebruik van zijn claxon en minderde nauwelijks vaart wat er weer voor zorgde dat de dieren alle kanten opvlogen en de boer en zijn vrouw met vaak kleine kinderen er achter aan over de weg. Ook vaak punten in de weg met verlagingen om het water te kunnen afvoeren. De bus moest dan eerst heel langzaam naar de linker weghelft, dwars over de weg naar de rechterkant om zo te verhinderen dat de achterkant van de bus bleef ”hangen”. Op een gegeven moment zag ik Pisco aangegeven en dat ligt aan de kust net boven Ica. Ik dacht: wat raar nou, daar moet ik toch helemaal niet in de buurt zijn. Maar nog niet meteen van: verdorie, ik zit in de verkeerde bus. Tot het me op een gegeven moment duidelijk werd dat de bus een heel ander traject volgde dan waar ik van was uitgegaan. Vond ik heel jammer want dat was uiteindelijk een van de redenen waarom ik naar Ayacucho was gegaan, om van daaruit via het noordelijk gelegen Huancayo en La Oroya richting westen naar Lima te gaan. Nu ging ik dus van Ayacucho naar het westen en dan langs de kust door de woestijn richting noorden. Was weer een goeie les voor me: ga nooit uit van je eigen veronderstellingen/verwachtingen maar toets altijd of het ook wel zo is. Nou ja, ik heb verder wel van het landschap genoten. Langs de kust, hoe meer we Lima naderden, veel wijngaarden, giga groot. Ook heel veel kippenschuren, echt verschrikkelijk veel en ontzettend groot, mais, aardappelen. De Pacific Highway wordt van 1-baans weg, 2-baans en uiteindelijk 3-baans. En dan komen we in de voorsteden van Lima. Veel armoede, heel druk. Ik had een hostel gemaild en gevraagd om een kamer en als antwoorde gekregen dat ze geen kamer meer hadden maar wel een dorm. Oké, maar verder geen antwoord meer gehad. Kom ik dus om een uur of 7 ’s avonds met een taxi aan, trap op en daar zie ik Tina, de vriendin van Judith. Na de begroeting kreeg ik te horen dat ze geen slaapplaats meer hadden. Sorry! Gelukkig kent Tina weer mensen en na een paar telefoontjes was dat probleem vrij snel opgelost.

De volgende ochtend heb ik heerlijk ontbeten bij de familie en ben naar het centrum van de WESTERSE wijk Miraflores gegaan, heb een bus rondrit gemaakt, wat winkeltjes bezocht, heerlijk gegeten in een restaurant waar ik een half uur moest wachten voor een plaatsje, zo druk was het maar dat gaf wel aan dat het een goed restaurant was. Het is heel luxe en rijk in Miraflores met heel veel winkels waar dure, luxe merkartikelen worden verkocht. Om een uur of half 5 weer terug met de taxi naar de familie.

Tina zou met een taxi om een uur of 6 aankomen om samen naar het vliegveld te gaan voor onze reis terug naar Nederland. We zouden om 21.15 uur vliegen maar bij aankomst werd al aangekondigd dat we anderhalf uur vertraging zouden hebben. Uiteindelijk zijn we om 23.15 uur vertrokken. Op Schiphol de bagage ophalen van de band en door de poort “Nothing to declare”. Daar werden we opgewacht door een douanebeambte die vroeg of we iets aan te geven hadden. Nee, dus. Heeft u thee bij u? Ja, dus. Of we dan maar even mee konden komen om te laten zien wat voor thee. Die zat dus echt helemaal onderaan in mijn backpack. Alles uitgepakt om uiteindelijk het pakje met theezakjes over te dragen. Mijn cocablaadjes had ik al in Peru achtergelaten maar in de winkel waar ik de cocathee had gekocht hadden ze me verzekerd dat dit toegelaten was. Dus niet. Formulier ingevuld en een afstandsverklaring moeten tekenen. Heeft alles bij elkaar wel meer dan een half uur geduurd. Maar toen kon ik toch door de poort naar de ontvangsthal en daar stonden Judith, Ton, Lieke en Sanne. Lieke moest zo kijken en toen ik riep kwam ze keihard op me toe gelopen en dat was zo fijn. Ook om Sanne weer te zien, zo veranderd, ze kan al zoveel, kruipen, staan, kletsen en ze lacht zo lief. Heerlijk om ze allemaal weer te zien. Ook Ellen en Stefan die thuis een mooie bos met echte Hollandse tulpen hadden neergezet ter verwelkoming en het telefoontje uit Madrid van Gonnie, ook al ter verwelkoming. In de loop van de avond ben ik totaal mijn stem kwijtgeraakt, waarschijnlijk toch een kou gevat in het vliegtuig. Het verschil in temperatuur is natuurlijk ook supergroot van over de dertig graden naar min in Nederland.

Zondag ging de bel, was het Petra. Wat een verrassing. Binnen een kwartier was de hele familie er, allemaal uit de Kempen om mijn thuiskomst te vieren, mijn broers, schoonzussen, zus en mijn moeder. Ze hadden allemaal wat meegebracht: hapjes, broodjes, bier, wijn. Supergezellig .

Als ik nu terugkijk op mijn reis ben ik superblij dat ik de stap heb genomen en vooral ook dat ik de reis in mijn eentje heb gemaakt en zonder van tevoren alles te plannen en te regelen. Dat was in het begin best wel heeeeel eng en toen ik op Schiphol bij vertrek afscheid nam van Gonnie en Judith dacht ik ook nog: “wat doe ik hier, ik wil helemaal niet” maar het heeft zoveel met me gedaan en me zoveel gegeven: zelfvertrouwen, contacten, vrijheid, indrukken, emoties maar vooral het gevoel dat alles mogelijk is als je maar uit je comfortzone durft te stappen. Zekerheden in je leven maken niet dat je gelukkiger bent! Ik ben nu al weer aan het denken: waar zal ik volgende keer naar toe gaan????