Colca Cañon

Afgelopen vrijdag tot en met zondag ben ik naar de Colca Cañon geweest. De cañon ligt ruim 200 km noordwestelijk van Arequipa en is dieper dan de Grand Canyon in de US en is de op een na grootste cañon ter wereld. De grootste ligt vlakbij maar is moeilijk te bereiken. Omdat een toeristisch tochtje naar de Colca Cañon me niet zo aantrok heb ik gekozen voor een alternatieve trekking van 3 dagen. Samen met mij was er nog een jonger echtpaar uit Nurnberg en de gids Edison, een 35 jarige Peruaan uit Cabanaconde. De bus, een Mercedes Sprinter vertrok uit Arequipa rond half 4 ’s nachts met ongeveer 18 toeristen waarvan de meesten Peruanen waren. Na een tocht van ongeveer 4 uur met hoogtes van ruim 4900 meter kwamen we in Chivay (3633 meter) aan waar we hebben ontbeten. Super veel, gevarieerd en lekker. De meeste mensen die nog niet gewend zijn aan deze hoogtes hebben last van hoofdpijn en duizeligheid (hoogteziekte oftewel seroche) maar gelukkig heb ik daar helemaal geen last van gehad. Veel Cocathee (Mate de Coca) drinken. De volgende stop was de beroemde Cruz del Condor waar we condors zouden kunnen zien. Hebben er ongeveer drie kwartier gewacht en genoten van het gigantische uitzicht en diepte, maar we hebben helaas geen condor gezien. Via een heel bochtige zandweg met keien een supersnel rijdende!!! bus kwamen we in Cabanaconde aan (3287 m), een klein dorp, nog heel authentiek waar we van een vroege lunch hebben genoten in Hostal Valle del Fuego. Ook hier weer supergoed, gezond en muy rica.
Om half twaalf begon de trekking richting Llahuar (2200 m), een tocht van ruim 4 uur. De trekking die ik heb gedaan is de langere non-classic tocht die in plaats van de classic tocht die oostelijk van Cabanaconde wordt gelopen, westelijk voert, dus helemaal geen toerist te bekennen!!! De paadjes zijn plaatselijk wel heeeeel smal langs de diepe afgrond, maar de ezels lopen hier ook over… Ik heb een grote bewondering voor de plaatselijke bevolking die soms heel afgelegen woont en waar geen verharde weg naar toe gaat behalve de bergpaadjes. Alle etenswaren en proviand (ook van de kleine restaurantjes aan huis waar de vrouwen de maaltijden bereiden in een heel klein keukentje zonder voorzieningen: een grote kachel met hout gestookt, zwartgeblakerde pannen, rondlopende katten en kippen) worden met de ezels vervoerd en de eigenaar zit niet op de ezel maar loopt er naast op sandalen over de smalle paadjes bezaaid met stenen en keien of uitgehouwen trapjes. Vaak zijn de opstappen erg hoog en over tientallen meters. Ik zei tegen de gids dat wij dit eenmalig voor ons plezier doen maar de bewoners (vaak de ouderen) doen dit vrijwel dagelijks of toch zeker een paar keer per week. De wandeling is erreg zwaar maar gelukkig is mijn conditie tiptop in orde dus het was goed vol te houden. De brandende zon constant recht op je hoofd. De vrouw uit Nurnberg had wel last van de zon en we moesten meestal op haar wachten maar dan was er weer gelegenheid om wat foto’s te maken of een praatje met de gids te maken. In Llahuar (volgens mij is het niet meer dan een huisje midden in de bergen bij de samenkomst van 2 rivieren) waar we de eerste nacht zouden doorbrengen wachtte ons een verrassing; 1 groot en 1 klein (zwem)bad waarvan de watertemperatuur meer dan 40�C was. Ik geloof dat ik wel meer dan een uur in het warme water heb liggen genieten van de prachtige bergen en lucht. Er waren nog een Australische jongen en een Canadees stelletje die zonder gids liepen). De slaapgelegenheid was wel heel erg basic, een rieten hutje met kiezelsteentjes op de vloer en een matras op een paar balkjes. Wel een badhanddoek en een rol toiletpapier. Heb er heerlijk geslapen. Eigenlijk heb je ook niet meer nodig. Overigens: wc papier mag in heel Peru niet IN het toilet maar in een emmer…
Om half zes opstaan en het ontbijt was ook hier weer helemaal toppie. Wat ook bijzonder is, is dat de gids altijd mee helpt in de keuken met koken en ook serveert. Hij had de pannenkoeken die we o.a. als ontbijt kregen versierd met stroop met de tekst: PERU, de P helemaal opgetooid. Bij het ontbijt wordt overal verse vruchtendrank geserveerd van telkens weer ander fruit.
Om zes uur weer op pad, 2 uur aan een stuk alleen maar klimmen, vervolgens een vlakker stuk pad maar ontzettend smal en je raadt het nooit maar opeens dacht ik een condor te zien. Ik zei tegen de gids: is dat nu een condor? En ja hoor, het was een condor. Allemaal blij en foto’s gemaakt. De plek waar we toen ongeveer stonden is de plek waar een half jaar geleden een jong stel een “ongeluk” heeft gehad. De jongen schijnt in een afgrond te zijn gevallen en het meisje weet van niets!!! Er is grote ophef hier over het gebeurde. Niemand schijnt te kunnen begrijpen hoe dit heeft kunnen gebeuren omdat het stel vaak de Colca heeft bewandeld en het meisje niet wist waar het is gebeurd. De ouders van de jongen hebben ruim een half jaar naar de jongen laten zoeken en eind november is hij gevonden. Het meisje had intussen weer een nieuw vriendje terwijl het lijk nog niet eens was gevonden. Raar, hoor.
In Malate (2300 m) hebben we een heerlijk typisch Peruaans drankje gedronken: chicha. Een (bier)drankje van gefermenteerde mais dat, als je geen alcohol wilt, na een of twee dagen wordt gedronken, was heerlijk. In dit dorpje hebben we een heel klein museumpje bezocht: Cosñiswa (2360 m). Hier werden de verschillende methoden van graan/maisverwerking met stenen getoond. Hoe er wordt/werd gekookt. Van welke planten touw wordt gevlochten, dieren die in de Colca leven, heel veel soorten mais en klederdrachten. Echt mooi opgezet door een jonge vrouw.
In San Juan (2150 m), een klein dorpje verderop, na weer wat klimwerk en dalen hebben we geluncht. Een heel klein huisje met een vertrekje waar een winkeltje was en een klein keukentje waar de vrouw het eten klaarmaakte. Buiten was een terrasje overdekt met riet. Heel gezellig en weer overheerlijk. Veel katten, honden, kippen op het terrasje. Een kat had een groen en een blauw oog, daar heb ik natuurlijk een foto van gemaakt. De echtgenoot kwam op een gegeven moment helemaal bezweet aanlopen met een hele grote zak vol met literflessen water, echt heel veel. Hij is geloof ik wel 4 of 5 keer met allemaal zakken op en neer gelopen, een stuk de berg op waar zijn twee beladen ezels en zijn paardje stonden. Uiteindelijk ging hij zitten en zijn vrouw kwam even bij hem staan en aaide hem over zijn hoofd. Had hij wel verdiend na zo’n lange wandeling in de bergen en het sjouwwerk!
Na de lunch was het eerst een stuk klimmen en toen alleen maar afdalen naar de oasis waar we rond 4 uur aankwamen na een tocht van een dikke 7 uur hiking,. Het laatste stuk van de afdaling voelde ik mijn kuiten opspelen, maar ik deed maar net of het er niet was en ben heelhuids aangekomen. Ook hier weer een zwembad weliswaar met veel kouder water maar nog altijd een stuk aangenamer dan de douches waar alleen maar koud water uitkwam. Lekker eten, een grote fles Arequipeña (pilsje) en genieten van de sterren, want dat zijn er heeeeeeeeel veel. Had ik nog nooit gezien maar volgens de gids is dat normaal omdat er geen verlichting is en de hemel heel helder. Ook hier weer de slaapgelegenheid heel primitief met een uitzondering op de eerste hut: op de vloer alleen maar zand, zand, o zo stoffig, je kon nog niet met schone voeten je bed in komen. Er stond in mijn hut gelukkig een stuk riet dat eigenlijk een stuk muur was en dat heb ik maar even voor mijn bed op de grond gelegd: opgelost. Om half vijf opstaan en binnen een half uur zonder ontbijt op stap. Hier kwamen we op het gedeelte waar meer toeristen zijn en dat was wel te merken, maar ook weer heel gezellig om onderweg af en toe een praatje te maken, als je er tenminste de adem voor over had want deze klim van ruim 3,5 uur uit het dal naar 3287 meter was echt wel zwaar en dat kwam volgens mij omdat je telkens zo’n opstappen moest maken alsof je een hele steile trap op moest. Dan heb je veel voordeel als je lange benen hebt. Wat opviel was dat er weinig oudere mensen (mijn leeftijd?) waren. Ze waren op een hand te tellen, heel veel jongeren van alle nationaliteiten maar ook heel veel Peruanen. Er waren best wel een aantal mensen die de klim op een ezel deden, zelfs jongens, nee ik geloof vooral jongens, wat een mietjes!
Bovengekomen werden foto’s gemaakt om te kunnen laten zien dat je de top had bereikt. Rondom uitzicht op hoge vulkanen van meer dan 6000 meter. Heel bijzonder was dat aan de andere kant het dorp Cabanaconde op een tamelijk vlak stuk lag. Na een half uurtje wandelen kwamen we in Cabanaconde aan waar we weer heerlijk hebben ontbeten in Fuego. Hier moesten we een half uur wachten op de meisjes en de jongen uit Arequipa (studenten Comunicación) die samen met ons in de bus meereden. Nu hadden we een bus ook weer een Mercedes Sprinter voor 12 personen. De jongen heeft zijn jas niet een keer uitgetrokken ook al was het hartstikke heet in de bus (leek ook qua uiterlijk helemaal op een eskimo) en de meisjes zaten constant met jas aan onder een deken te lachen, te zingen en te filmen). Na het ontbijt richting Chivay met weer schitterende uitzichten. Onderweg staan overal vrouwen en meisjes met heel kleurrijke producten die ze te koop aanbieden. Ook ik kon de verleiding niet weerstaan en heb een paar dingetjes gekocht. In Chivay hebben we geluncht in El Capañan. Het was een buffet waar zoveel verschillende Peruaanse gerechten werden aangeboden. Ik geloof wel 7 soorten soep en verder vis, rundsvlees, alpacavlees en lamsvlees. Heel veel op verschillende manieren bereide groenten , rijst en aardappelgerechten en tenslotte nog 4 verschillende toetjes. Jammer dat ik niet alles heb kunnen uitproberen en kunnen opschrijven wat het allemaal was. Maar het was weer heerlijk. Toen op weg naar Arequipa. Onderweg weer veel andenes (terrassen van de Inca’s en volkeren daarvoor) en vruchtbare oases waar veel landbouw en veeteelt is. Onderweg werd af en toe gestopt om van het uitzicht te kunnen genieten en foto’s te maken o.a. Patapampa Vista. Ook kwamen we door het Reserva Nacional waar veel llama’s en de aan llama’s verwante soorten worden gehouden. Ook hebben we verschillende keren de vicuñas in groepjes zien grazen. De wol van deze soort is bijna niet te betalen. Het landschap richting Arequipa is heel verschillend: droog en dor en dan weer groen en vruchtbaar, een soort moeras met veel kleine stroompjes waar een heel bijzondere plant (bustos) de Yareta groeit. De plant lijk op een heel grote steen bedekt met mos. Ze kunnen tot 3000 jaar worden (volgens de gids). Alleen de plaatselijke bevolking mag de plant plukken en gebruiken voor brandstof. Zij weten precies het juiste moment van plukken. De plant is dan droog en brandt ontzettend lang. Aan de rand van de berm hingen op sommige plaatsen ijspegels. Ook heel bijzonder is de plaats waar je een prachtig uitzicht hebt op de vulkanen en de met sneeuw bedekte toppen van de bergen.
Een ding vond ik heel erg jammer en ik snap niet dat het gebeurt maar in de Cañon en ook op veel plaatsen langs de weg waar toeristen stoppen en bij de cementfabriek in Yura liggen overal lege plastic waterflessen en plastic zakjes van snoep en snacks. Ik snap niet dat iemand dat kan laten liggen of weggooit in zo’n overweldigend mooi landschap.
Zondag om 4 uur in de middag kwam ik voldaan en heel tevreden aan in Arequipa (overigens met 2 blaren die ik nog nooit van mijn leven heb gehad zelfs niet na de 4-daagse Nijmegen: een voor op mijn grote teen van het dalen en een op mijn hak van het klimmen). Het was een geweldige ervaring en het waren drie heel inspannende dagen. Een aanrader voor iedereen die Peru bezoekt!!

Hasta la proxima vez!