Selva

Het is nu 7 uur in de ochtend en ik kom net terug van een nachtelijke rit van ruim 10 uur per bus van Puerto Maldonado. 4 dagen geleden zijn we met de boot de Rio Madre de Dios opgevaren en na een tochtje van 2 uur aangekomen in de lodge van de EcoAmazonia. Ik had een lodge compleet voor mezelf. Super de luxe, niet wat ik had verwacht. De maaltijden waren voortreffelijk, er was een zwembad, een supermooi aangelegde tuin met exotische planten en dieren. ´s Middags hebben we eerst Monkey Island bezocht. De natuur is natuurlijk prachtig en er wonen 4 soorten apen op het eiland, maar..... de aapjes worden beschermd en komen naar de voedselplaats zodat de toeristen ze kunnen bekijken. Het viel me erg tegen. ´s Avonds zijn we met de boot een stukje de rivier opgevaren om naar kaaimannen te kijken. We hebben er een paar gezien.
De volgende dag eerst met de boot een uurtje de rivier opgevaren om tenslotte aan land te gaan, de selva in. Wij, een gezin: opa, oma, 2 dochters, schoonzoon, tante en meisje van een jaar of 10, verder een meisje uit Argentinië en ik hebben een dik uur gewandeld tot we bij een toren aankwamen om het oerwoud van boven te kunnen zien. Schitterend. Vervolgens een uurtje over houten loopplanken (niet echt wat je in een oerwoud kunt verwachten) totdat we bij een meer aankwamen. Met een roeiboot hebben we een heel stuk over het meer met allemaal kleine eilandjes gevaren. Hebben hoog in de bomen een familie apen gezien, roofvogels, heel veel watervogels, kaaimannen, schildpadjes en supermooie grote vlinders en natuurlijk veel vegetatie. Daarna verder met de wandeling van nog eens een paar uur: bomen van wel meer da 30 meter hoog: de lupuna (Ceiba pemtantra), meer dan 350 jaar oud, de Arbol Telefonica, de indianen gebruiken deze boom om contact met anderen te maken als ze bijvoorbeeld verdwaald zijn, ze slaan er dan tegenaan en dit produceert een geweldig geluid dat tot ver in de omtrek is te horen, verder nog de Castigo, de Siwawacu en heel veel varens, lianen, mieren en weer een groep apen gezien. Wat de mieren betreft vertelde de gids het volgende: er zijn mieren die blaadjes van de bomen in stukjes bijten, ze dragen deze stujes naar hun nest soms wel kilometers ver en wat heel opmerkelijk is, is dat er vaak mieren boven op het blaadje zitten dat door een andere mier wordt gedragen. Dit zijn de schoonmaaksters, zij maken de blaadjes vrij van alles wat een gevaar voor het nest kan opleveren. Dan zijn er de rode mieren, kilometers lange optocht, zij waren bezig om hun nest te verplaatsen en droegen allemaal een eitje. Ze kunnen venijnig bijten en we zijn er dan ook voorzichtig omheen gelopen. Hun nesten zijn gigantisch groot.

Het was wel jammer dat de Peruaanse familie nogal luidruchtg was zodat we niet meer dieren hebben kunnen zien, maar het was wel een gezellige familie.
Een andere keer heb ik met weer andere toeristen, 6 Russen, een tochtje met de boot gemaakt om te vissen op piraña. Maar omdat het zoveel had geregend (we hebben overigens alleen de eerste dag bij aankomst regen gehad en verder schitterend mooit weer, wat eigenlijk niet verwacht was omdat het midden in het regenseizoen is en het normaal heel veel en hard regent) konden we niet echt vissen, de rivier die normaal helder is, was nu bruin. Daarna zijn we een inheemse familie gaan bezoeken. Zij hebben van de regering 3 hectare land gekregen en worden na 3 jaar eigenaar van deze grond. Volgens mij was deze grond oorspronkelijk gewoon van hen, zijn ze verdreven en krijgen het nu beetje bij beetje terug. Er zaten 3 mini-aapjes in een heel klein hokje en een van de Russische meisjes vroeg wat ze daarmee gingen doen: opeten dus. Ze barstte spontaan in huilen uit en dat bleef zo het komende half uur. Het is wel wat hypocriet want een van de andere meisjes vertelde dat ze wel vlees at......
Bij het resort was een botanische tuin en mijn gids; Guido heeft veel uitgelegd over de planten en wat voor medische krachten de planten en bomen hebben. Wat een kennis hadden de indianen vroeger. Heel veel medicijnen worden in de hedendaagse tijd nog steeds gebruikt. De laatste middag heb ik met Guido een wandeling gemaakt naar een meer niet zo ver van het resort. We zijn daar op een houten stellage gaan zitten en hebben er uren naar de natuur gekeken: 3 schitterend gekleurde vogels, 5 jonge kaaimannen, een hele troep apen, Tarantula, veel andere soorten vogels en dan de geluiden die je hoort als het stil is. Dat is overigens ook als je ´s morgens wakker wordt, de lodge heeft veel open ramen waar gaas voor is gespannen, alleen ´s avonds even stroom via een generator, en je wordt echt wakker van de geluiden van de vogels, de krekels en andere dieren.
In het resort werken alleen maar mannen en jongens. Zij wonen daar. Zo ook mijn gids. Hij vertelde dat hij aan het sparen was om in Puerto Maldonado een restaurant te openen. Hij vertelde ook dat zijn moeder een grote boerderij in de amazone heeft. Ik vroeg hem waarom hij er niet ook een soort verblijf voor toeristen kon maken en dat hij dan de toeristen het oerwoud zou kunnen laten zien, en dan op een andere manier dan waar ik nu was, want dat is niet echt ver het oerwoud in. Hij spreekt spaans, portugees, frans en engels en weet zoveel van de flora, de fauna (ook de latijnse namen), de werkzame stoffen in planten en ook hoe te overleven in het oerwoud. Dit had hij allemaal van zijn opa geleerd, die nog een echte indiaan was. Hij had hier nog niet aan gedacht en zou dat zeker gaan doen. Hij heeft me zijn email adres gegeven en een volgende keer ga ik hem dan zeker bezoeken. Een andere gids vertelde me dat de blauwe plastic hutjes waar ik vorige keer over schreef van goudzoekers zijn en dat deze daar tijdelijk wonen en de meesten heel rijk zijn. De goudkoorts zorgt ook hier voor grote problemen, er wordt namelijk veel kwik gebruikt bij het zoeken naar goud en dat komt allemaal in de rivier en grond terecht, zodat er eigenlijk niet meer gevist kan worden. Ook spenderen deze goudzoekers geen geld in Puerto Maldonado, zodat ze geen graag gezien gasten zijn. Gisterochtend weer met de boot terug en heb de rest van de dag in Puerto Maldonado doorgebracht. Ze hebben afgelopen jaar een geweldig grote brug over de Rio Madre de Dios gebouwd die voor een verbinding met Brazilië zorgt en die midden op de Plaza de Armas uitkomt. Puerto Maldonado is een rommelige stad met weinig verharde wegen. Zo zat ik op een pleintje, komt een vrouwtje naast me zitten en vertelt dat ze een dochtertje heeft, geen man, en dat haar familie in Puno woont. Haar vader heeft daar een grote koffieplantage. Zij werkt in Puerto Maldonado voor deze plantage. Toen heb ik een motortaxi genomen, die rijden er ontzettend veel in Puerto Maldonado, evenals motoren, die ook als taxi worden gebruikt. Langs de weg naar het busstation zijn ontzettend veel ijzerwerkplaatsen, er wordt volop gelast. Op het busstation, buiten de stad, zit een vrouw naast me te huilen. Ik vraag haar wat er is en ze vertelt dat ze is beroofd van haar geld. Ze kan geen eten kopen. Ik heb haar een paar broodjes en bananen gegeven en zij was weer blij. Zo, dat was het weer. De foto´s kan ik nu niet plaatsen omdat ik mijn laptop nog niet heb. Ik schrijf nu vanaf de PC in de woonkamer van de hostel.